امام عسکری، یازدهمین پیشوای شیعیان، در سال 232 ه. ق چشم به
جهان گشودند.پدربزرگوارشان امام دهم،حضرت هادی
-علیه السلام- و مادرشان زنی پارسا و شایسته، بنام «حدیثه‏» ، است که برخی، از او
بنام «سوسن‏» یاد کرده‏اند.این بانوی گرامی، از زنان نیکوکار و
دارای بینش اسلامی بود و در فضیلت او همین بس که پس از شهادت امام حسن عسکری-علیه
السلام-پناهگاه و نقطه اتکای شیعیان در آن مقطع زمانی بسیار بحرانی و پر اضطراب
بود.از آنجا که پیشوای یازدهم به دستور
خلیفه عباسی در «سامراء»، در محله «عسکر» که ظاهراً پادگانی بوده است سکونت
(اجباری) داشتند، به همین جهت «عسکری‏» نامیده شده اند. از مشهورترین القاب دیگر آن حضرت،
«نقی‏» و «زکی‏» و کنیه‏ایشان «ابو محمد» است.یشان 22 ساله بودند که پدر ارجمندشان
امام هادی به شهادت رسید.مدت امامتشان 6 سال و عمر شریفشان 28
سال بود، در سال 260 ه.ق به شهادت رسیدند و در خانه خود در سامراء در کنار مرقد
پدرشان به خاک سپرده شدند.شیخ مفید روایت کرده است که بنی‏عباس
داخل شدند بر صالح بن وصیف در زمانی که حضرت امام حسن عسگری علیه‏السلام را حبس
کرده بود و به او گفتند که بر ایشان تنگ گیر و بر وی وسعت مده صالح گفت: چه توانم با او نمود؟! و
حال آن که سپرده‏ام او را به دستِ دو نفر که بدترین اشخاصی هستند که تا به حال
شناخته‏ام  و اینک آن دو نفر اهل نماز و روزه گشته‏اند و در عبادت به
مقامی عظیم رسیده‏اند.پس امر کرد آن دو نفر را آوردند. پس
ایشان را عِتاب کرد و گفت: وای بر شما، چیست شأن شما با این شخص؟ گفتند: چه بگوییم در حقِّ مردی که
روزها را روزه می‏گیرد و شب‏ها را تا به صبح به عبادت مشغول است. تکلّم نمی‏کند با
کسی و مشغول نمی‏شود به غیر از عبادت و هر وقت نظر به ما می‏افکند، بدن ما می‏لرزد
و چنان می‏شویم که مالک نفسِ خود نیستیم و خودداری نمی‏توانیم بکنیم. آل
عباس چون این را شنیدند، در کمالِ ذلّت به بدترین حالی از نزد صالِح برگشتنداز روایات ظاهر می‏شود که آن حضرت
بیشتر اوقات محبوس و ممنوع از معاشرت بود و پیوسته مشغول بود به عبادت و مسعودی
روایت کرده که حضرت امام علی النقی پنهان می‏کرد خود را از بسیاری از شیعیان خود
مگر از عدد قلیلی از خواصِ خود و چون امر منتهی شد به حضرت امام حسن عسگری از پشتِ
پرده با خواص و غیر خواص تکلم می‏فرمود... و این عمل از آن جناب و از پدر
بزرگوارشان پیش از او مقدّم بود برای غیبت حضرت صاحب‏الزمان(عج) که شیعیان مألوف
شوند و از غیبت وحشت نکنند و عادت کنند در این امر.  انشاءالله از پیروان واقعی آنحضرت باشیم